बाबा हरवले - कायमचेच...

Baba Death Event Story I
काही दिवसांपासून मी थोडा स्वमग्न झालो होतो अर्थात केवळ स्वतःच्याच कामात गुंतलेलो होतो...
नव्यानेच सुरु केलेल्या "रॉयल स्पोकन इंग्लिश" ला प्रतिसाद मिळेनासा झाला आहे हे लक्षात आले होते परंतु अनेकांना खोटे बोलून २०० - २५० विद्यार्थी आहेत असे सांगण्यास सुरुवात केली होती. असे असताना सुद्धा प्रतिसाद मिळेनासा झाला होता आणि मी त्या टेन्शन मध्ये असतानाच मला कॉलेजमधले वेगवेगळे टेन्शन होतेच! अशात जेव्हा मी घराकडे कमी लक्ष देत होतो आणि बाहेर जास्त पळत होतो तेव्हा माझ्या हे लक्षात आलेच नाही की मी घरच्यांसोबत दोन शब्द बोलत नाही म्हणून ते दुखावले जात आहेत आणि माझी चिंता करीत आहेत...
०७/१०/२०१८ (रविवार) तारखेला सकाळी मी सहज आवरत असताना मला बाबांनी हॉल आणि बेडरूमला जोडणाऱ्या दरवाजावर थांबून सहजच विचारले की "मुले आली का क्लासला?". मला राग आला कारण आधीच मी माझ्या कामात गुंतलेलो असताना आणि विद्यार्थी मिळत नसल्याने हताश झालो होतो आणि त्यात असा प्रश्न नेहमी विचारला कि मला राग येईचा कारण ते मला चिडवल्यासारखं वाटायचं! मी ओरडलो त्यांना! मला खरच माहित नव्हतं कि त्यांना या गोष्टी फार दुखावतील म्हणून! मला कळलेच नाही.
संध्याकाळी मात्र जेव्हा त्यांनी भरपूर दारू पिली. त्यावेळी ते मला वेगळ्याच पद्धतीने बोलत होते... पण १००% त्यांनी आज जी दारू प्यायली ती इतर दिवसांपेक्षा जास्त प्रमाणातच होती!
मला आठवतं कि त्यांनी दारू पिल्यावर आईला बोंबील करण्याची विनंती केली होती पण आईने नाकारलं. मला खूप भूक लागल्याने मी लगेच जेवायला बसलो... माझ्यासाठी अंड्याची पोळी आईने केली... टीव्ही सुरू होता.. मी हॉल मध्ये चटईवर बसलो होतो आणि हॉलच्या खिडकी आणि दरवाजाच्या मधल्या भिंती समोर मधोमध बसलो होतो...
आईचा स्वयंपाक सुरूच होता.. बाबा बेसिन जवळ उभे होते आणि अचानक संडासला जाऊन आले... त्यांना त्रास होत होता हे जाणवत होतं मात्र दारूमुळे होत आहे असे गृहीत धरून मी दुर्लक्षित केले तरी आईचे अधूनमधून लक्ष होते... त्यांनी मधेच मला मम्मीकडून केलेली भाजी आणण्यास सांगितले... (त्या नॉनव्हेज भाजी बद्दल मी त्यांना माहिती दिली होती जेव्हा ते व्यवस्थित होते तेव्हा!) म्हणून मी ठीक आहे आणतो असे म्हणालो आणि त्यांनी मला आत्ता नको आणू जेवण झाल्यावर जा असे सांगितले!
नंतर मी टीव्ही पाहण्यात तसेच जेवण्यात मग्न होतो.. त्यातच बाबा अचानक बाहेर गेले आणि बराच वेळ झाला आईला कसलातरी संशय आल्याने ती मला विचारू लागली बाबा कुठे आहेत. मी म्हटलं आहेत गेट जवळ! आईला राहवेनाच ... ती हातात पिठाचा गोळा तसाच घेऊन पाहायला आली आणि मोठ्याने ओरडू लागली... बाबांनी गेट जोरात धरून ठेवले होते ... आई मला आवाज देऊ लागली... आई घाबरली होती... बाबा गेट सोडत नव्हते आणि आई त्यांना घरात ओढत होती... कसेबसे बाबा भानावर आले आणि घरात आले मात्र ते पुन्हा संडासाच्या दिशेने गेले... आईने त्यांना रोखण्याचा प्रयत्न केला... त्यांनी ऐकलं नाही... आई म्हटली मी मदत करते...  पण त्यांनी ऐकलं नाही... आई सोफ्यावर बसून चिंता करू लागली... मी सुद्धा या वेळी थोडा घाबरलो होतो... बाबांनी बराच वेळ लावला... मधेच आईने दार वाजवून त्यांना बाहेर येण्याचे आवाहन केले... आणखी काही वेळाने ते बाहेर आले आणि आमच्या जीवात जीव आला! मग ते लगेच दुसऱ्या एका लाकडी सोफ्यावर लेटले...
काही कालावधी उलटल्यानंतर मी भाजी आणायला मम्मीकडे आलो. भाजी घेऊन घरी आलो तेव्हा सुनील काका आणि स्वाती काकी घरात आले होते. ते सहजच आले होते मात्र त्यांचा विषय जेव्हा दिदीच्या लग्नाचा निघाला तेव्हा बाबा म्हणू लागले की तिला पुण्यातच द्यायचे! नंतर बाबांना जेवण्यासाठी आईने ताट वाढले. बाबांनी व्यवस्थित जेवण केलं नाही आणि सुनीलकाकांना त्यांनी जेवणाचा आग्रह केला आणि जेव्हा सुनीलकाका घास न घास खाऊ लागले तेव्हा बाबा त्यांना पाहून खूप खुश आणि समाधानी झाल्याचे दिसत होते आणि तसे ते शब्दांत देखील स्पष्ट करीतच होते... सहज आठवण आली म्हणून एक फोन पियूताईला (माझ्या आत्याची मुलगी) करून सगळे तिच्याशी बोलले. त्यात काकांनी मला सहज विचारले क्लास बद्दल तेव्हा मी त्यांना शांतपणे तेच खोटे उत्तर दिले (२०० - २५०) आणि तेव्हा बाबांचे मन फारच दुखावले गेले! [माझं म्हणणं वेगळं होतं... बाबांना उत्तर न देणे आणि इतरांना देणे असे काहीच नव्हते... वेळ, प्रसंग, माझ्या मनाची स्थिती, इत्यादींमुळे मी असा वागलो... अर्थात जर बाबांनी सुद्धा निवांत क्षणी हा प्रश्न केला असता तर मी त्यांना व्यवस्थितच उत्तर दिले असते यात शंका नसावी!]
नंतर बाबा सुनीलकाकांबद्दल चिंता करू लागले आणि त्यांचे गुणगान करू लागले... तेव्हा आई म्हणू लागली की असे एकाची काय बाजू घेता राजुने काही केलं नाही का? अचानक मधेच म्हणाले थोडा भात घे, भाजी घे... काकांना घ्यावेच लागले... पण मग अजूनच खुश झाले (बाबा) आणि वेगळाच समाधानी चेहरा! त्यात ते बोलले सुद्धा - "आता मी समाधानी झालो... आता काही राहीलं नाही माझं... मी आता उद्या राहत नाही..."
या वाक्याला थोडं गांभीर्याने मी पाहिले परंतु इतरांनी त्यांच्या या वाक्याची मस्करी केली!