१. तात्पुरते बंद करणार असाल तरी उत्तम आहे कारण आता चातुर्मास सुरु होईल, या चार मासांत शाकाहार अन्नग्रहण केल्यास आरोग्य उत्तम राहते अशी भारतीय संस्कृतीची परंपरा आहे!
२. भगवद्गीतेत भगवान श्री कृष्णाने मनुष्यास सात्विक अन्न खाण्याचा सल्ला दिला आहे!
३. विज्ञानाच्या दृष्टीने सुद्धा शाकाहारी अन्नच माणसाच्या आरोग्यास अधिक चांगले आहे.
४. शाकाहारी अन्नातून जास्त पोषण मिळते हे सिद्ध झाले आहे.
५. शाकाहारी अन्न खाणारी व्यक्ती ही देवाला प्रिय तर आहेच परंतु राग, द्वेष, नकारात्मक विचारांना दूर ठेऊन माणसाला सत्कर्म करायला लावते.
६. शाकाहार करणारी माणसे अधिक बुद्धिमान असतात तसेच अधिक शक्तिशाली असतात असे सुद्धा सिद्ध झाले आहे.
त्यामुळे शाकाहारी हेच सर्वोच्च अन्न आहे ज्यास सात्विक अन्न असेही बोलले जाते. आणि सात्विक अन्न घेणारी माणसेच देवाला अधिक प्रिय असतात.
त्यात आपण भारत देशात राहतो आणि इतर देशांच्या तुलनेत आपल्या देशातच सर्वात जास्त शाकाहारी लोक राहतात. म्हणूनच भारतीय लोक बुद्धिमान आहेत. परंतु विदेशी आक्रमांमुळे काही लोकांनी केवळ चवीसाठी मांसाहार स्वीकारला आहे. सोबत अनेक जणांना व्यसन करण्याची देखील सवय आहे!
योग्य निर्णय घ्या! 😊
Essay on Digital Era : Digital Revolution and Digital Economy
1. Knowledge Explosion
2. Diseases (Phobias, Cancers, Damages to Sensory Organs and Brain)
3. Safety and Security
4. Fake News Identification and Putting an End to it
5. Privacy
6. Piracy
7. Time Management
8. Stress Management
9. Balancing Nature (Equilibrium) of Earth/Environment
10. Future Possible Threats (Increased Unemployment and Increased Pressure of Education and required Skills for Successful Employment)
मराठी मुले आजही व्यवसायात मागे का?
१. आधार आणि विश्वासाची कमतरता
२. संकुचित विचार
३. झटपट पैसा हवा ताबडतोब
४. माझेच उदाहरण घ्या!
a. लोक नावं ठेवतात - अशी लोकं मला का बरं भेटत नाहीत?
b. Generation Gap आणि शिक्षण व्यवस्थेचा परिणाम!
c. जाळ्यात सामावून न घेणे! (जाळ - Network)
d. जातिनिर्मूलन हे केवळ लोकांना आकर्षित करण्याचे भांडवल बनले असून जात कधीच नाहीशी होणार नाही हे वास्तव आहे...
५. काय करणे उचित ठरेल? पर्याय काय?
आजकाल मला हेही जाणवू लागले आहे की मी पुन्हा लहान मुलाप्रमाणे वागू लागलोय तसेच माझे पालक सुद्धा माझ्यासोबत तसेच वागत आहेत, भाऊ सुद्धा!
हे काय होऊन बसले आहे कोणास ठाऊक! मला यातून बाहेर पडायचं आहे...
लहान झालो आहे हे कशावरून?
१. मी दूध आणि बिस्कीट खाऊ लागलोय.
२. मी दिवसभर टीव्हीवर कार्टून किंवा कॉम्पुटर वर गेम्स खेळू लागलोय!
३. मला कोणीच याविषयी काही बोलत नाही.
४. मी नुसताच मनातील प्रश्नांचा शोध इंटरनेट (युट्युब आणि गूगल सर्च इंजिन द्वारे) च्या मदतीने घेत आहे.
५. मी घराच्या बाहेर सुद्धा जास्त पडत नाही.
😔
मला तर मोठं व्हायचं आहे, मोठं होता होता हे काय होऊन बसलंय!
~ ARJ Daund 2.2
"किंमत" या विषयावरून सध्या प्रबोधनकार वक्ते अर्थात Motivational Speakers एक कथा सांगताना दिसतात ती तुम्ही सुद्धा नक्कीच ऐकली असणार - एक आजोबा असतात. ते नातवाला एक छोटा दगड देतात व सांगतात, "हा दगड घेऊन बाजारात जा. दगडाच्या बदलात काय मिळते हि बघ मात्र तो दगड कोणाला देऊ नको." आजोबांचे ऐकायचे असे ठरवून बाजारात जातो. प्रथम एक भाजी विक्रेता भेटतो. तो म्हणतो, "दगडाच्या बदलात मी तुला 3 किलो बटाटे देईन." पुढे किराणा विक्रेता भेटतो, "15 किलो तांदूळ देईन". असे करत करत वेगवेगळे लोक या छोट्या मुलाला भेटत राहतात व आपल्या परीने किंमत सांगतात. शेवटी तो एका सोनाऱ्याकडे जातो. तेव्हा मात्र सोनार म्हणतो, "या दगडाच्या बदल्यात मी तुला माझा बांगला आणि माझी चारचाकी द्यायला तयार आहे!" आजोबांकडे परत आल्यावर नातू घडलेले सर्व प्रसंग सांगतो आणि प्रश्न विचारतो, "आजोबा, या दगडात असे काय आहे जे प्रत्येक माणसाला दिसले मात्र त्याच्या बदल्यात कोणी कमी तर कोणी जास्त किंमतीच्या वस्तू द्यायला तयार होत होता?" तेव्हा आजोबा हसतात आणि सांगतात, "हा दगड तसा साधासुधा नाही. मात्र या दगडाची किंमत योग्य व्यक्तीकडे गेल्यावरच समजते. जर अज्ञानी किंवा वाईट व्यक्तींकडे किंवा क्षत्रुकडे जर ही वास्तू नेली तर तो तिची योग्य किंमत तुला देणार नाही! तुझी फसवणूक करेल! म्हणून, सोनाराने योग्य किंमत सांगितली तर इतरांनी त्यांच्या पद्धतीने सांगितली! थोडक्यात आपण आपली किंमत जर वाढवायची असेल किंवा टिकवायची असेल तर आपण अशाच लोकांच्या सानिध्यात राहिले पाहिजे जेथे आपल्याला आदर, योग्य मान-सन्मान मिळेल अन्यथा ज्या लोकांना आपली किंमत नाही त्या लोकांत राहिलो तर आपला विनाकारण अपमान होत राहील व आपल्या गुणकौशल्यांचा उपयोग आपल्याला करता येणार नाही, स्वतःला सिद्ध करता येणार नाही आणि आपले जीवन व्यर्थ जाईल. म्हणून, जीवनात जेथे आपल्याला ज्ञानाला, गुणकौशल्याला योग्य किंमत मिळेल तेथेच आपण जाणे निश्चितपणे योग्य ठरते!"
या कथेमध्ये वेगवेगळे वक्ते परिस्थितीनुसार बदल करतात (कथेतील पात्र आणि प्रसंग बदलतात). मात्र कथा आणि तात्पर्य सारखेच राहते!
कथेत सांगितल्याप्रमाणे जर मी माझ्या वर्तमान आयुष्यात पाहिले तर मला हे प्रकर्षाने जाणवते की आपण आपली किंमत जेथे होत नाही त्या ठिकाणी आपला वेळ व्यर्थ घालवीत आहोत! मग जेथे माझ्या ज्ञानाची किंमत नाही, जेथे मला आदर नाही, मानसन्मान नाही, अशा ठिकाणी किंवा अशा लोकांत राहणे म्हणजे साऱ्या आयुष्याचे डोळ्या देखत वाटोळे होताना बघणे - बाकी काही नाही!
अनेक लोक फसवणूक करून गेले, कोणी अपमान केला, कोणी आवाज दाबण्याचा प्रयत्न केला, कोणी मला गुंड समजू लागले, कोणी राजकीय नेता समजू लागला, कोणी सामाजिक कार्यकर्ता समजू लागले तर काहींना वाटू लागले हा काहीच करत नाही! (विचारवंत, उद्योजक, शास्त्रज्ञ हे जे काही करतात हे त्यांच्या डोक्यात करतात, हे तुम्हाला मी दाखवणार तरी कसे!)
म्हणून मला जेव्हा या काही दिवसांत कळू लागले की माझ्या बाबतीत एखादा हिरा कचऱ्याच्या ढिगात पडावा तशी गत झाली आहे तेव्हा मी येथून बाहेर पडण्याचा विचार केला आहे... (कारण दुसरा पर्याय उरलेला नाही!) ❤️
~ ARJ Daund 2.2
२६/२७ जून २०१९ (दौण्ड, माझ्या बेडरूममधून - २६ ला लिहण्याचे ठरविले, २७ मध्यरात्री लिहिण्यास आरंभ)
शेवट हा असा...
शीर्षक अनेक वेळा विचार करून योग्य तो निवडला! शीर्षकात "शेवट" हा शब्द आला आहे. मात्र, हा "शेवट" कसला? कोणाचा?
... वरील प्रश्नांचेच उत्तर या लेखात मिळते! "शेवट"पर्यंत वाचा..
मागील काही वर्षांपासून (खरं तर १८ वर्ष वय पूर्ण करताच) मी नोकरीचा तिरस्कार करू लागलो आणि धंदा किंवा व्यवसाय किंवा व्यापार अशा गोष्टींमध्ये मला अधिक रुची वाटू लागली. पुण्यातलं ते माझं केवळ तिसरच वर्ष होतं! तेव्हा अभियांत्रिकी महाविद्यालयात होतो. प्रथम वर्षाच्या प्रथम सेम (Sem) च्या परीक्षा सुरु झाल्या होत्या. डिसेंबर महिना होता. परीक्षा सुरु असतानाच मी १८ वर्ष पूर्ण केले आणि त्या दरम्यान जे घडले त्याने आयुष्याला एक वेगळेच वळण लागले!
तसं माझ्या आयुष्यात क्षणोक्षणी खूप काही वेगळे अनुभव मिळाले आणि आयुष्याने घेतलेली वळणं पाहायला मिळाली आहे...
म्हणजेच १८ वर्षांचा होण्याच्या आधी किंवा पुण्यात जाण्याच्या आधी अथवा पुण्यात प्रथमच जाताना आलेले अनुभव आणि नंतरचे आज पर्यंतचे अनुभव! खूप वेगळंच आयुष्य जगलोय मी...
असो. तो आयुष्य बदलवणाऱ्या प्रसंगाविषयी बोलणे मी टाळतो कारण खूप लांब कथा आहे ती!
जेव्हा पुण्यातलं ते शिक्षण (११वी पासूनचं) घेत होतो तेव्हा पासून (खरं तर लहानपणापासून) आज पर्यंत मी तणावात जीवन जगत आलोय. या तणाव आणि नैराश्यास केवळ पालकच कारणीभूत आहेत असे म्हणता येणार नाही परंतु टक्केवारीतून अंदाज सांगायचा झाल्यास ९७% पालकच यांस जबाबदार आहेत तर बाकी नैराश्य हे बाहेरील जगातून आणि मानसिक नकारात्मकता तसेच भीती या भावनेतून उत्पन्न होताना दिसते!
अति-अन्नग्रहण
मी आजकाल (खरं तर पुण्याला पाठवलं तेव्हापासून आजपर्यंत) खूप जास्त अन्न ग्रहण करतो आहे. शरीराला लागेल त्यापेक्षा आणि भुकेपेक्षाही जास्त! पुण्यात होतो तेव्हा नैराश्य तर होतेच परंतु बापाच्या अतिकाळजीपणामुळे (म्हणजे फोन करून पोट भरून जेव आणि जास्त जेव अशी धमकीच ते द्यायचे आणि त्यात आपण मेसला पैसे देतोय वैगेरे सुद्धा सांगायचे) या अति अन्नग्रहणाची सवय लागली. नंतर पुण्यातुन दौंडला एकाद्या अप्राध्याप्रमाणे मला जेव्हा आणले आणि नंतरचे काही दिवस जे घडले त्यातून सुटका म्हणून मी आईचा (ताराबाई) आसरा घेतला! तेथे ती मला बळजबरी जास्त खायला लावायची! मला खूप त्रास व्हायचा! तिची समज अशी होती की माझी तब्येत मी पोटभर जेवण करत नसल्यामुळे आहे... मला त्या काळात (म्हणजे आई-बाबा सोबत राहत होतो तेव्हा) खूप शारीरिक त्रास झाला. मानसिक त्रास त्यावेळी खूप नव्हता! आज जे जास्त जेवण करतो त्यांस मम्मी पप्पा जबाबदार आहेत! मूर्ख अशिक्षित कुठले! यांना केवळ चांगला पगार आणि भरपूर संपत्ती आहे - अक्कल मात्र काडीची नाही! बापाला जेव्हा मी या अतिजेवणाचा मला त्रास होतो हे सांगितले तर त्याने "कितीही त्रास झाला तरी खायचं!" असे घाणेरडे वादग्रस्त विधान केले आणि मला धमकावून घाबरवून जबरदस्तीने खायला लावण्याचा प्रयत्न केला. तो मी त्यांच्याच शैलीत (मोठा आवाज करून बोलणे) उलटूनही लावला... नंतर येड्यांनी (दोघांनी) बळेच मला एका आयुर्वेदिक औषध विकणाऱ्या व्यक्तीकडून (मूळचा हा माणूस आंध्र प्रदेशचा) औषध घेतले! (किती हे अज्ञान!) [तसेही या माणसास माझ्यासाठी किंवा माझ्या उपचारासाठी खास बोलावले असे काही नाही! ते वडिलांनी आपल्या बायकोच्या काळजीपोटी (डायबेटीस) बोलावले होते आणि मला समजलं की हे औषध तिने गेले काही महिने घेण्यास सुरु केले आहे ज्याची मला बुलकुल कल्पना नव्हती नेहमीप्रमाणे!] या जास्त जेवणामुळे माझे एकदा अपेंडिक्स ची शस्त्रक्रिया झाली (पुण्यातलं पहिलंच वर्ष) आणि नंतर किरकोळ आजार सुरूच होते परंतु एकदा आईकडे असताना (उकडलेले अंडे रात्रीचे तेही २ खाल्ल्याने) मला प्रचंड त्रास झाला - कावीळ झाल्याचे समजले! बाकी अपचन आणि बद्धकोष्ठता हे आजार आजही सुरूच आहे... कारण ह्या लोकांनी त्रास देणे काही थांबवले नाहीये! अतिजेवणाचे दुसरे एक प्रमुख कारण म्हणजे जेव्हा नैराश्य खूप वाढते तेव्हा ते कोणाला तरी सांगण्याची प्रचंड इच्छा असते पण मला असा कोणी जवळचा मित्र नाहीये मग ते नैराश्य मी अधिक अन्न खाऊन मिटवतो! अतिजेवणाचे प्रमाण माझी "समर बोनान्झा २०१९" ही स्पोकन इंग्लिशची एक मोफत उन्हाळी बॅच संपल्यानंतर खूपच वाढले कारण निदान ते विद्यार्थी येत होते तर मी त्यांच्यात रमून जायचो आणि त्यांच्यासोबत गप्पा मारताना, शिकवताना मी नैराश्य विसरून जायचो... पण आज पुन्हा एकटा पडलोय...
अतिउष्णता
उष्णतेचं प्रमाण काही केल्या कमी होईना! मध्यंतरी अनेक वेळा आजारी पडल्यावर वैद्यांस विचारले की ते सांगायचे "उष्णता जास्त आहे. पाणी भरपूर पिणे". केवळ एकच उपाय करून चालत नाही तरी मी दररोज भरपूर पाणी पिण्याचा प्रयत्न करतोच आहे... वेगवेगळे उपाय देखील मी इंटरनेटवर शोधून काढीत असतोच... या अतिउष्णतेचा परिणाम माझ्या शरीरावर होताना मी दररोज पाहत आलोय... घातक आहे...
अतिविचार
इथे "अतिविचार" या संकल्पनेचा अर्थ वेगळा आहे. सामान्यतः अतिविचार म्हणजे एकाच गोष्टीचा जास्त विचार करीत बसणे हा होय! परंतु माझ्या बाबतीत एकाच गोष्टीचा नव्हे तर सतत नवीन नवीन कल्पनांचा विचार माझ्या मनात येत राहतो या अर्थाने मी येथे "अतिविचार" हा शब्द घेतला आहे! कल्पना करणे, विचार करणे कधीच वाईट नसते परंतु जर त्या कल्पनांना आधार नसेल तर त्याचा कचराच बनतो ना - मी कुठे कोणत्या कंपनीचा मालक आहे म्हणजे या सगळ्या कल्पना मला सहज राबवता येतील! पण हे विचार काही केल्या थांबतच नाही... माझ्या या गुणाचा जर आयुष्यात फायदाच नाही झाला मग तो फायदा मानवाला होउदे किंवा संपूर्ण सृष्टीला किंवा एखाद्या क्षेत्राला (Industry) होउदे, तर मग जगणे थांबवलेलेच बरे कि!!!
पिवळे दात
लहानपणापासून मला हा त्रास आहे. मी याच्या काळजीमुळे थोडा अभ्यास केला तर लक्षात आले की हा एक दंतरोग आहे. माझ्या पालकांना माझी काळजी नाही आणि माझ्याकडे पैसे नाही म्हणून यावर इलाज करायचा तरी कसा! (माझ्याकडे पैसे नाही यासाठी पालकच जबाबदार आहेत ती खूप मोठी गोष्ट आहे , अनेक प्रसंग यासाठी पुरावा ठरतात!)
चरबीच्या गाठी
मध्यंतरी माझ्या लक्षात आले की माझ्या शरीरावर चरबीच्या गाठी निर्माण झाल्या आहेत. डॉक्टरांनी सुद्धा हेच सांगिले मात्र काळजी करू नका असे म्हणाले! यावर सुद्धा पालक निष्काळजीच!
हृदयरोग
आंधळा होणार मी...
माझे ओठ
तळहाताला त्वचाच शिल्लक नाही...
गुडघे वाजतात!
चेहऱ्यावर फोडी (दाढीच्या भागात!)
घामोळ्याच घामोळ्या!
खराब तब्येत
केसांची समस्या
लैंगिक समस्या - सकाळी चड्डी ओली!
रोगी दैनंदिन जीवनशैली (Unhealthy Routine Lifestyle)
व्यसन कि नैराश्य?
मानसिक आरोग्यास मोठी हानी आणि त्याचा शारीरिक परिणाम...
मला माहित होते तसेच घडत आले... (संकुचित विचार)
"डेथ नोट" - स्लो सुसाईड
...शेवटी या शेवटास जबाबदार कोण?
"माझ्या जागी दुसरा कोणी असता तर जगला नसता..." - मग मी तरी वेगळं काय करतोय?
हा प्रभाव नेमका कोणाचा? कोणी काय करायला हवे होते म्हणजे यश मिळाले असते...
२०१९ च्या लोकसभा निवणुकीत अर्थात १७वी लोकसभा स्थापन करण्यासाठीच्या निवणुकीत अनेक नवीन बदल आणि गमतीजमती पाहायला मिळाले आहेत. विशेषकरून २०१४ नंतर ह्या निवडणुकीत सोशल मीडियाच्या वापरात फार मोठ्या संख्येने वाढ झालेली दिसून येत आहे. २०१४ नंतर नेते ट्विटर चा वापर करू लागले आणि एकमेकांवर आरोप-प्रत्यारोप करू लागले. त्यातच २०१९ मध्ये "चौकीदार" या शब्दाने तर सर्वच भारतीयांना वेड लावले आणि सोशल मीडियावर कोणी #ChowkidarChorHai तर कोणी #ChowkidarPhirSe सारखे हॅशटॅग वापरून आपल्या नेत्याची बाजू घेऊ लागला...
अशातच जसेजसे निवडणुकीचे वारे सुरु झाले तसे तसे महाराष्ट्रातील विरोधकांची चांगलीच दमछाक झाली! अनेक दिग्गज नेते सत्ताधारी पक्षात प्रवेश करू लागले! त्यात सर्वात जास्त कोंडी झाली ती पवारांची कारण त्यांनी ज्यांना तिकिटे दिली ती कदाचित त्यांच्याच पक्षातील कार्यकर्त्यांना पचनी पडली नाही आणि मग काय? टीका करणे सुरू आणि पक्ष हि बदलणे चालू! देशातील सर्वात मोठा आणि शक्तिशाली पक्ष बनला आहे आज भाजपा.
आता मुख्य विषयाकडे! बारामती मतदारसंघ हा पवार घराण्यासाठी आणि खरं तर राष्ट्रवादी काँग्रेस पक्षासाठी बालेकिल्ला म्हणून ओळखला जातो... २०१४ मध्ये हे मोडून काढण्याचा प्रयत्न महादेव जानकर यांनी केला परंतु काही फरकांनी अपयश आले... (माफ करा पण मी माझ्या या लेखात कुठलेच आकडेवारी दिलेले नाहीत आणि कोणताच संदर्भ दिलेला नाही कारण हा लेख केवळ माझे वयक्तिक मत मांडण्यासाठी आहे) २०१९ ला मात्र दौंडचे विद्यमान आमदार राहुल कुल यांच्या पत्नीने विद्यमान खासदार तसेच लोकसभेच्या उमेदवार सुप्रिया सुळे यांना आव्हान दिले...
सौ. कांचन ताई कुल!
कांचन ताईंना बिजेपीतून थेट तिकीट मिळाले...
बीजेपी आणि शिवसेना यांची युती आहे...
शिवसेनेचे आमदार असलेले तालुके सुद्धा बारामती मतदारसंघात आहेत.. आणि आमदारांच्या पत्नी तसेच दौंडचा उमेदवार आणि मोदी लाट असे काही जबरदस्त मुद्दे कांचन ताईंच्या बाजूने!
त्यात जेव्हा आम्हाला समजते कि या मतदारसंघातून तब्बल १८ उमेदवार उभे आहेत तेव्हा आम्हाला खरा प्रश्न हा पडला की लढत या दोन ताईंमध्येच मजबूत होणार आणि लोकांना इतर उमेदवारांची नावे सुद्धा अजून माहिती नाही मग हे उभे राहिलेत तरी कशाला?!
२ ताई सोडल्या तर यातलं बसपा , वंचित बहुजन आघाडी आणि शिवाजी नांदखिले हे काहीसे परिचित आणि यांना काही मते मिळण्याची शक्यता नाकारता येत नाही...
बसपा च्या उमेदवार बद्दल काहीच माहिती अद्याप मला तरी झालेली नाही आणि तशी चर्चा हि ऐकीवात नाही...
वंचित बहुजन आघाडी चे उमेदवार नवनाथ पडळकर यांना मी एकदा ऐकले आहे... त्या व्यतिरिक्त या पक्षाचा प्रचार करणारे आणि मत देणारे संख्येने चांगले आहेत कारण हा पक्ष थेट डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांचे नातू प्रकाश यशवंत आंबेडकर अर्थात बाळासाहेब आंबेडकर यांचा आहे!
शिवाजी नांदखिले तर अनेक वर्षांपासून उभे राहतात पण त्यांना फारसा प्रतिसाद मिळत नाही.. शिवाजीरावांना प्रथम मी ऐकले ते दौण्ड कॉलेजच्या माध्यमातून भरवल्या शिबिरात! (बोरिबेल येथे) तेव्हा मी एकट्यानेच त्यांना प्रश्न केला होता की, "आपल्याला जेल जावं लागलं? का?". संपूर्ण कार्यक्रम झाल्यानंतर मला काही मुले "शेतकरी संघटनेचे नेते" म्हणू लागले होते! असो.
यांच्या व्यतिरिक्त कोणीच तेवढा प्रभावशाली नाही आणि परिचित सुद्धा नाही!
म्हणून मी म्हणत आल्याप्रमाणे ही लढत केवळ जुनी ताई आणि नवीन ताई यांच्यातच आहे...
राष्ट्रवादी काँग्रेसचे कार्यकर्ते सोडले आणि दौंड शहराला सोडले तर ग्रामीण भागात आणि विशेषकरून संपूर्ण बारामती मतदारसंघातील महिलावर्गात जुन्या ताईने चांगलेच स्थान निर्माण केले आहे.
नवीन ताई ला अनुभव नाही अशी सुद्धा मतदारांची भावना आहेच!
मग मोदींच्या नावाने मत मागणाऱ्या ताई बारामती जिंकतात कि केलेल्या कामांच्या आधारे मत मिळवून जुन्या ताई आपला गड राखतात हे पाहणे गरजेचे!
काय झालं?
माझं मत? ते जुन्या ताईला! नवीन ताईला असतं जर त्या कोणत्या घराण्यातून नसत्या आणि थोडा फार अनुभव असता तर! तसा मी कोणत्याच पक्षाचा कार्यकर्ता नाही बरं का!
मतदानाचा हक्क १००% बजवा! ऑल दि बेस्ट! :-)
Baba Death Event Story I
काही दिवसांपासून मी थोडा स्वमग्न झालो होतो अर्थात केवळ स्वतःच्याच कामात गुंतलेलो होतो...
नव्यानेच सुरु केलेल्या "रॉयल स्पोकन इंग्लिश" ला प्रतिसाद मिळेनासा झाला आहे हे लक्षात आले होते परंतु अनेकांना खोटे बोलून २०० - २५० विद्यार्थी आहेत असे सांगण्यास सुरुवात केली होती. असे असताना सुद्धा प्रतिसाद मिळेनासा झाला होता आणि मी त्या टेन्शन मध्ये असतानाच मला कॉलेजमधले वेगवेगळे टेन्शन होतेच! अशात जेव्हा मी घराकडे कमी लक्ष देत होतो आणि बाहेर जास्त पळत होतो तेव्हा माझ्या हे लक्षात आलेच नाही की मी घरच्यांसोबत दोन शब्द बोलत नाही म्हणून ते दुखावले जात आहेत आणि माझी चिंता करीत आहेत...
०७/१०/२०१८ (रविवार) तारखेला सकाळी मी सहज आवरत असताना मला बाबांनी हॉल आणि बेडरूमला जोडणाऱ्या दरवाजावर थांबून सहजच विचारले की "मुले आली का क्लासला?". मला राग आला कारण आधीच मी माझ्या कामात गुंतलेलो असताना आणि विद्यार्थी मिळत नसल्याने हताश झालो होतो आणि त्यात असा प्रश्न नेहमी विचारला कि मला राग येईचा कारण ते मला चिडवल्यासारखं वाटायचं! मी ओरडलो त्यांना! मला खरच माहित नव्हतं कि त्यांना या गोष्टी फार दुखावतील म्हणून! मला कळलेच नाही.
संध्याकाळी मात्र जेव्हा त्यांनी भरपूर दारू पिली. त्यावेळी ते मला वेगळ्याच पद्धतीने बोलत होते... पण १००% त्यांनी आज जी दारू प्यायली ती इतर दिवसांपेक्षा जास्त प्रमाणातच होती!
मला आठवतं कि त्यांनी दारू पिल्यावर आईला बोंबील करण्याची विनंती केली होती पण आईने नाकारलं. मला खूप भूक लागल्याने मी लगेच जेवायला बसलो... माझ्यासाठी अंड्याची पोळी आईने केली... टीव्ही सुरू होता.. मी हॉल मध्ये चटईवर बसलो होतो आणि हॉलच्या खिडकी आणि दरवाजाच्या मधल्या भिंती समोर मधोमध बसलो होतो...
आईचा स्वयंपाक सुरूच होता.. बाबा बेसिन जवळ उभे होते आणि अचानक संडासला जाऊन आले... त्यांना त्रास होत होता हे जाणवत होतं मात्र दारूमुळे होत आहे असे गृहीत धरून मी दुर्लक्षित केले तरी आईचे अधूनमधून लक्ष होते... त्यांनी मधेच मला मम्मीकडून केलेली भाजी आणण्यास सांगितले... (त्या नॉनव्हेज भाजी बद्दल मी त्यांना माहिती दिली होती जेव्हा ते व्यवस्थित होते तेव्हा!) म्हणून मी ठीक आहे आणतो असे म्हणालो आणि त्यांनी मला आत्ता नको आणू जेवण झाल्यावर जा असे सांगितले!
नंतर मी टीव्ही पाहण्यात तसेच जेवण्यात मग्न होतो.. त्यातच बाबा अचानक बाहेर गेले आणि बराच वेळ झाला आईला कसलातरी संशय आल्याने ती मला विचारू लागली बाबा कुठे आहेत. मी म्हटलं आहेत गेट जवळ! आईला राहवेनाच ... ती हातात पिठाचा गोळा तसाच घेऊन पाहायला आली आणि मोठ्याने ओरडू लागली... बाबांनी गेट जोरात धरून ठेवले होते ... आई मला आवाज देऊ लागली... आई घाबरली होती... बाबा गेट सोडत नव्हते आणि आई त्यांना घरात ओढत होती... कसेबसे बाबा भानावर आले आणि घरात आले मात्र ते पुन्हा संडासाच्या दिशेने गेले... आईने त्यांना रोखण्याचा प्रयत्न केला... त्यांनी ऐकलं नाही... आई म्हटली मी मदत करते... पण त्यांनी ऐकलं नाही... आई सोफ्यावर बसून चिंता करू लागली... मी सुद्धा या वेळी थोडा घाबरलो होतो... बाबांनी बराच वेळ लावला... मधेच आईने दार वाजवून त्यांना बाहेर येण्याचे आवाहन केले... आणखी काही वेळाने ते बाहेर आले आणि आमच्या जीवात जीव आला! मग ते लगेच दुसऱ्या एका लाकडी सोफ्यावर लेटले...
काही कालावधी उलटल्यानंतर मी भाजी आणायला मम्मीकडे आलो. भाजी घेऊन घरी आलो तेव्हा सुनील काका आणि स्वाती काकी घरात आले होते. ते सहजच आले होते मात्र त्यांचा विषय जेव्हा दिदीच्या लग्नाचा निघाला तेव्हा बाबा म्हणू लागले की तिला पुण्यातच द्यायचे! नंतर बाबांना जेवण्यासाठी आईने ताट वाढले. बाबांनी व्यवस्थित जेवण केलं नाही आणि सुनीलकाकांना त्यांनी जेवणाचा आग्रह केला आणि जेव्हा सुनीलकाका घास न घास खाऊ लागले तेव्हा बाबा त्यांना पाहून खूप खुश आणि समाधानी झाल्याचे दिसत होते आणि तसे ते शब्दांत देखील स्पष्ट करीतच होते... सहज आठवण आली म्हणून एक फोन पियूताईला (माझ्या आत्याची मुलगी) करून सगळे तिच्याशी बोलले. त्यात काकांनी मला सहज विचारले क्लास बद्दल तेव्हा मी त्यांना शांतपणे तेच खोटे उत्तर दिले (२०० - २५०) आणि तेव्हा बाबांचे मन फारच दुखावले गेले! [माझं म्हणणं वेगळं होतं... बाबांना उत्तर न देणे आणि इतरांना देणे असे काहीच नव्हते... वेळ, प्रसंग, माझ्या मनाची स्थिती, इत्यादींमुळे मी असा वागलो... अर्थात जर बाबांनी सुद्धा निवांत क्षणी हा प्रश्न केला असता तर मी त्यांना व्यवस्थितच उत्तर दिले असते यात शंका नसावी!]
नंतर बाबा सुनीलकाकांबद्दल चिंता करू लागले आणि त्यांचे गुणगान करू लागले... तेव्हा आई म्हणू लागली की असे एकाची काय बाजू घेता राजुने काही केलं नाही का? अचानक मधेच म्हणाले थोडा भात घे, भाजी घे... काकांना घ्यावेच लागले... पण मग अजूनच खुश झाले (बाबा) आणि वेगळाच समाधानी चेहरा! त्यात ते बोलले सुद्धा - "आता मी समाधानी झालो... आता काही राहीलं नाही माझं... मी आता उद्या राहत नाही..."
या वाक्याला थोडं गांभीर्याने मी पाहिले परंतु इतरांनी त्यांच्या या वाक्याची मस्करी केली!
